Gisterenavond zag ik de documentaire Disintegration Loops over experimentalist, ambient componist en muzikant William Basinski en zijn werk.
Basinski is een flamboyant Amerikaans multi talent dat zich sinds de jaren 80 in de art scene van New York en Los Angeles begeeft. Hij raakt tijdens zijn studie geïnspireerd door het avant garde werk van onder andere John Cage en Karl Heinz Stockhausen. Hij ontdekt de oneindige mogelijkheden van het werken met bestaande muziek en field recordings. Hij gaat aan de slag met tapes en maakt werk met eindeloos herhalende loops. Langzaamaan degraderen deze tapes en in elke stap van dat proces ontstaan onintentionele bijgeluiden. Het medium degradeert en tegelijk ontstaan nieuwe interessante texturen. De herhaling van de verwelkende orginele en opkomende nieuwe geluiden creert een bijna trancendentaal effect. Een aanpak die later ook wordt gehanteerd door onder andere Alva Noto met zijn Xerrox series (tip),
Wanneer Basinski na de rampzalige 9/11 aanslag op de Twin Towers op het dak van zijn loft in New York zit ziet hij de enorme rookpluimen en de laatste zonnestralen van die dag. Een dramatisch beeld waarbij de link met zijn muziek snel is gelegd: totale destructie en het tegelijk ontstaan van een nieuwe wereld. Hij maakt een video van zijn uitzicht en er wordt een edit gemaakt die synchroniseert bij een van zijn tapeloops. De video wordt een fenomeen en de compilatie die daarop volgt scoort ondanks de controverse (too early?) de zeldzame score van 10 van 10 op het gerenommeerde Pitchfork.
Ik ken het werk van Basinski goed maar wist weinig van hem als persoon en had nooit een interview gezien. Deze documentaire was een eye opener. Wonderlijk waren de gesprekken met Basinski en de documentairemaker. Slechte kwaliteit video calls die net als zijn tape glitches vertonen en blij vlagen degraderen. Juist dat detail plaatst zijn werk in het perspectief van de crisis van dit moment. Prachtig.