Fast Moving Targets presents: SXSW21

door Monique van Dusseldorp

Ik heb mijn bezoek aan het virtuele SWSX helemaal niet voorbereid, dus ik klik op een vrij moment gewoon door de kanalen heen, en blijf dan ergens hangen. De sessie over ''fan en band'' interactie, bleek uiteindelijk een gesprek te zijn tussen twee mensen: Ty Roberts en Imogen Heap. 

Ty Roberts (zijn introducerende woorden: ''ik denk dat jullie me al wel kennen''. Huh, nee....), heeft een grote naam in de muziekwereld. HIj was een van de oprichters van Gracenote (metadata en info over muziek oa voor iTunes), jarenlang CTO van Universal en adviseur van Tidal. Zijn nieuwe bedrijf Fantracks richt zich op ''AR livestream and virtual concept albums for A list music artists''. In deze sessie was hij gewoon een goed geinformeerde ondervrager.

Hij interviewde Imogen Heap, een Engelse artieste: singer-songwriter, record producer, en audio engineer. Ze maakt muziek en probeert ook altijd heel veel uit met beschikbare techniek. Ze is vooral bekend door de Mi.Mu Gloves die ze ontwikkelde, de muzikale handschoenendie je kan bewegen om geluiden te laten horen. Ariana Grande gebruikt ze ook. Maar ze was ook heel vroeg met het op de Blockchain vastleggen van haar werk: ze richtte Creative Passport op, waarmee muziekmakers hun werk kunnen documenteren en delen.

De titel van de sessie werd niet echt waargemaakt, in de zin dat er niet gesproken werd over XR en band interaction ion het algemeen. XR is een term die verwijst naar Extended Reality - en dat is nogal een breed gebied: ''all real-and-virtual combined environments and human-machine interactions generated by computer technology and wearables, where the 'X' represents a variable for any current or future spatial computing technologies.''.

Imogen Heap is echter een plezier om naar te luisteren, en zij is absoluut een pionier. Ze probeert steeds nieuwe manieren uit om binnen maar vaak ook buiten de muziek industrie haar eigen weg te gaan. Vanaf het begin van de lockdown nodigde ze fans (''Heapsters'') uit om online mee te kijken en luisteren naar de nieuwe muziek die ze aan het maken is. Je kan ook verzoekjes doen, en die kosten wat: voor 100 GBP speelt ze wat je aanvraagt, en een cover (die ze eerst nog moet instuderen) kost 500 GBP. 

Inmiddels heeft ze een app (2 GBP per maand) waar fans alles kunnen zien: muziek in wording, ideetjes, teksten die nog niet af zijn. In het gesprek vertelde ze over haar  ''listening chair'' - een echte stoel, voorzien van alle techniek, waar ze kan luisteren naar de reacties van haar fans. Fans kopen een kaartje om een op een met haar te praten, en dat kan uren duren. De video wordt weer online gedeeld. 

Door Monique van Dusseldorp

Als samensteller van congressen en seminars, ben ik heel benieuwd hoe SWSX het aanpakt, zo’n online event.

Het afgelopen jaar heb ik zoveel mogelijk online events bezocht – en ik zie allerlei mooie nieuwe vormen ontstaan.

Maar de ‘’festival’’ aanpak, met heel veel gelijktijdige en veelsoortige sessies.. op een of andere manier vind ik die het lastigst.

Als ik kan kiezen uit 100 video sessies, wil ik eigenlijk meteen iets anders gaan doen.

Maar goed! Vandaag voor het eerst SWSX ingedoken, en gekeken naar Amy Webb. Zij doet elk jaar een presentatie bij de opening van SWSX, net zoals scifi schrijver Bruce Sterling steevast sluit met observaties over de dagen.

Webb is een veelgevraagd spreker (en ook een ontzettend dure dame weet ik), en haar trendrapport biedt altijd een mooi overzicht van ontwikkelingen. Deze keer presenteerde drie ‘’clusters’’ van trends.

• Het eerste cluster ging over allerlei tech rond gezondheid, rond onze lichamen, en hoe we ook steeds meer verbonden worden met apparaten. Een van de onderwerpen die aan bod kwam: sleep tech. Ooler dat voor 699 USD je bed lekker koud houdt bijvoorbeeld  of de Nederlandse slaaprobot Somnox!  (Wel jammer dat ze Somnox niet goed gespeld hadden in de slides: Somonex).

• De tweede trend ging over hoe onze fysieke en digitale werelden steeds meer vermengd worden, met mooie voorbeelden rond de rol van geluid. White noise kennen we wel, geruis dat andere geluiden wegduwt en kan helpen bij de concentratie. Maar er is dus ook pink noise, blue noise en brown noise: een digitale manier om iets uit de wereld weg te duwen. Ze gaf ook andere voorbeelden van ‘’diminished reality’’, bijvoorbeeld hoe we met AR brillen kunnen kiezen om sommige zaken niet te zien.

• De laatste trend ging over platforms en betrof o.a. ‘synthetic biology’ – ‘’soon we will program living biological structures as if they are computers’’, en ja, binnen tien jaar kunnen we DNA printen op Mars! 

Ik vind Amy Webb een fijne spreker, en het was een goed overzicht… maar het waren wel erg veel voorbeelden die alle trendwatchers lijken te gebruiken, en misschien net iets te algemene vragen daarover. De Chinese oma die door een drone gemaand wordt tot gehoorzaamheid, de deep fakes, ethiek van AI systemen, gezichtsherkenning en de gevaren daarvan, ‘’daar moeten we echt goed over nadenken’’.

Misschien was ik er niet voor in de stemming maar het waren wat te grote stappen. De rapporten zelf hebben veel meer informatie en zijn echt de moeite waard. 

Wat de vorm betreft – en eigenlijk ben ik daar vooral naar op zoek! – hier wat korte observaties. 

• dit was een vooraf opgenomen verhaal, maar Amy was wel aanwezig: in het chat kanaal deelde ze af en toe linkjes, en reageerde ze op vragen, tijdens haar eigen verhaal dus.  Die dubbele aanwezigheid zie je steeds vaker en ik vind het wel een mooie vorm, en eentje die speciaal geschikt is voor online ‘’events’’, eigenlijk alleen daar goed kan werken.   
• Er waren meer dan 500 deelnemers bij deze sessie, en er werd best veel gereageerd in de chat. (‘’Oh dit is net Black Mirror’’ is ongeveer tien keer opgemerkt. ‘’Blade Runner’’, die kwam ook langs).
• Webb sloot de sessie desondanks af zonder enige interactie (tja, vooraf opgenomen), wat ik dan toch onprettig vind. Beetje saai ook. Zoals je bij een event op locatie ook niemand ‘’koud’’ laat opkomen of afgaan, vind ik dat een online event ook gewoon een host moet hebben – iemand die de link is tussen publiek en spreker, even bedankt etc. Mogelijk een heel ouderwetse gedachte..
• Op het moment dat de video is afgelopen, krijg je meteen wat commercials voor de kiezen, waarmee het ook meteen ‘’televisie’’ is. Niet gezellig, dat.
• De SWSX website is verder keurig netjes vormgegeven, met mooie kleurtjes, en snelle toegang tot alle sessies die op dat moment live zijn (Channel 1 – 5).
• Wat ik ook fijn vind aan de inrichting van de site, is dat alle sessie ‘’er al zijn’’. Als je een sessie aanklikt krijg je alle info te zien en een aftelklok. Lijkt niet zo bijzonder misschien, maar een van de grootste event platforms van het moment, Hopin, heeft dat niet. Heel vreemd: op Hopin bestaat een sessie bestaat pas 5 minuten voor dat hij begint, en dus is iedereen steeds aan het zoeken. In dit geval kan je ook heel veel terugkijken, dus een gemiste sessie is geen probleem. Probleem is wel dat je dan helemaal een ''televisie gevoel'' krijgt.
• De indeling is verder redelijk standaard, met een chat aan de zijkant, een poll, en je kan de lijst van deelnemers per sessie zien. Misschien ook wel slim voor een event dat zo ontzettend veel sessies heeft.
• Wat ik daarin dan wel mis: het publiek. Je zou als je op de site aankomt een krioelende massa willen zien, een kaart waarop je ziet waar iedereen uithangt, een idee van wat de meest populaire sessie van het moment is, een gevoel voor wie er nog meer aanwezig zijn..  

Hebben jullie nog mooie innovaties gezien, wat betreft de vorm van interactie of speciale manieren van informatie delen? Kom maar door!