Door Marit Jonker
Meteen vanaf het begin was duidelijk: hier zitten vrouwen met een missie tafel! Alles wat ze doen is opgebouwd vanuit de basis gedachte dat iedereen uniek is en je mag zijn wie je bent. Authentiek. Iedereen heeft er de mond van vol. Zelfhulpboeken, magazines en podcasts over dit thema schieten als paddenstoelen uit de grond. Maar deze dames zijn er in geslaagd om van idee naar een integrale aanpak te komen.
Opgesloten in jezelf kunnen zijn, maatschappelijke thema's waar het om gelijkheid draait. Het gedachtegoed is bewonderingswaardig consequent doorvertaald: van sponsorbeleid tot merchandise. Het gaat zelfs zover dat je de WMBA kunt sponsoren, zelfs, maar dan wél onder hun voorwaarden. Een jaloersmakende positie. Of is het 'gewoon' durven? Je verbindt je dus nadrukkelijk aan een verhaal en niet aan de sport. En dat blijkt het bedrijfsleven ook nog eens enorm aan te spreken.
Dit klinkt als een sprookje, maar hier ging hard werken en vooral volhouden aan vooraf. Een proces van een lange adem waar respect voor elkaar een randvoorwaarde was. Open en kwetsbaar. Er zijn onderling heel veel gesprekken gevoerd, er is gediscussieerd en geluisterd. Mensen haakten af en kwamen weer terug. En zo is SAMEN een vruchtbare bodem voor de koppeling van sport & maatschappelijke vraagstukken. Bijzonder dat het gelukt is dat de hoofdpersonen, de speelsters zelf, dit volledig dragen en dit ook als hun taak zien.
In Nederland zien we naar mijn mening nog veel sporters in plaats van atleten (zangers versus artiesten). Atleten kennen hun eigen verhaal en weten andere daarmee te inspireren. En voel dit bovenal ook als hun verantwoordelijkheid. Niet onbelangrijk. Want er wordt nogal wat van je gevraagd, los van je trainingsuren. Maar hé, de WNBA bewijst maar mooi hoe de sport een effectief middel kan zijn om een boodschap over te brengen.
