Laatste presentaties; en terugkijken op een gemankeerd SXSW...

Door Iskander Smit

Dat klink niet al te best. Het is niet helemaal eerlijk; ik had niet de  verwachting dat deze online editie dat het in de buurt zou komen van de normale editie. Voor in te gaan op algemene indrukken, gisteravond nog een paar sessies teruggekeken.

AI and the Great Power Competion

Een wat obligate discussie over AI and the Great Power Competition met oa Alexander Vindman, bekend van zijn getuigenis in de Oekraine affaire van Trump.  Misschien lag het aan het format maar het beklijfde niet bij me.


Scandanivia: rethinking mobility, Munch & Green Biz

Een presentatie vanuit Oslo waar het nieuwe Munch-museum binnenkort wordt geopend, en een promotie van de Noorse innovatie-cultuur werd vertelt. Ik bleef wel hangen in het eerste panel waar ze met verschillende betrokken samenwerkende bedrijven over het ontwerp van een last-mile cargostep spraken. Het was een voorbeeld dat je een voorgeproduceerd panel veel interessanter kan maken als je het mixt met visuals, videos. Nadeel was dat het tweede deel daardoor doodsloeg; een opname van een 1,5m panelsessie-discussie. 


Fjord 2021 trends

Fjord trends waren degelijk. Ik had het document al gezien en kende ze al op grote lijnen, was benieuwd hoe ze het presenteerden. Dat was niet verkeerd. Eerst ingeleid met een impressie van het proces, zoomend over de wereld, en toen een degelijke presentatie. Ik ga ze niet opsommen hier, check de website: https://www.accenture.com/us-en/insights/interactive/fjord-trends


Why e-bikes startups will change the world

Een prettig interview met Taco Carlier van VanMoof. Het verhaal kende ik maar het was fijn te zien hoe hij op een nuchtere manier en geboeid kon vertellen over de weg die ze hebben afgelegd, de keuze op productie in eigen hand en de eerlijke constatering dat de service-component was onderschat. Of dat ze door het eigen succes werden ingehaald en daarin snel moeten opschalen. Uitgebrieder verslag is op deze blog ook te vinden.


Code Humanity

Tot slot een presentatie van Dentsu over Code Humanity. Presentaties van reclamebureaus kunnen heel erg tegenvallen door oppervlakkig aanraken van de dingen die er toen, maar gepresenteerd als het de ontdekking van de core van het leven. Ik heb de 30 min wel uitgekeken. Er zaten 4 ideeën die van niveau verschilde. Ik vond de laatste ‘Skypedia’ interessant. Een app om wolken te fotograferen, die worden vervolgens omgezet naar dieren-representaties en gecombineerd met het inzicht geven om weer te voorspellen. De app voelt een beetje als een gimmick, maar het idee om AI zo in te zetten om patronen te leren aan mensen, om vervolgens zonder de AI en techniek te voorspellen vind ik een mooie omdraaiing. 
Een tweede constatering: Japanners zijn anders, ook als ze een reclame-netwerk zijn. De vorm van presenteren, sacraal, overgestileerd, ingetogen, het was het tegenovergestelde wat een Amerikaans netwerk zou doen. 


Tot slot waar ik mee begon. Het was een heel ander SXSW, wat geen verrassing is. Volgens mij kun vier types sessies onderscheiden:

  • panel-zoom-sessies
  • interviewsessies met een hoofdspreker
  • solo-presentaties
  • infomercials


De panelsessies zijn natuurlijk normaal ook een backbone bij SXSW IRL. 3-5 mensen op een podium met elkaar in gesprek, of vaak, hun eigen verhaal vertellen.

Dit format zou in Zoom ook goed moeten kunnen werken zou je verwachten, maar het is het minste van allemaal. Het is de makkelijkste sessie om van afgeleid te worden, de talking heads moeten wel heel veel charisma hebben om iets te laten ontstaan.

De enige keer dat het voor mij werkte was bij het panel vanuit Oslo waarin het gecombineerd werd met visuals op de achtergrond.


De interviewsessies zijn een variant van de solo-presentaties. Het verschil is dat er meestal geen slides zijn. Maar de geïnterviewden zijn vaak interessant genoeg om het te laten werken. Zoals bij VanMoof, Bruce Mau, of Harrari.


Solo-presentaties werken prima, ook on-demand. Het is fijner om naar iets te kijken dat meer is dan een talking head. Ik schreef eerder over design cultuur in China en People+AI Research bij Google, beide goede voorbeelden.


Infomercials, of commercials, zijn de sterk geproduceerde filmpjes van bedrijven. Het is meer tv dan een conferentie. Het kan werken als het een interessant topic is. Maar je vraagt je wel af of het per in een conferentie context moet. Op zich vielen bovengenoemde presentaties van Fjord en Dentsu in deze categorie.


Monique van Dusseldorp zei het al in haar analyse bij de borrel afgelopen vrijdag; het is mager gesteld met het verbinden van de audience. Ze hebben niet hun best gedaan om de spontane ontmoetingen mogelijk te maken als je in de rij staat te wachten, of naast iemand gaat zitten in een volle zaal. 

Ik twijfel wel of je het moet proberen als SXSW. De context, de sfeer is zo’n belangrijk onderdeel en tegelijkertijd zo lastig te benaderen. Het worden vaak slappe aftreksels met virtuele omgevingen die niet de energie benaderen.

Aan de andere kant, je zou inderdaad mogen verwachten van een tech conferentie dat er iets bijzonders wordt gemaakt. Het lijkt dat het niet de aandacht heeft. 

Laten voelen hoeveel mensen online zijn, zoals Monique aangaf, dat is een startpunt.

Matchmaking, connecties maken, gebruik AI om social connecties te maken. Het is zo simpel, mensen met gelijke interesse door wat ze op de persoonlijke lijst zetten. En regionaal. Niet gebaseerd op je functie of profiel, dat trekt alleen maar de verkopers. Communities ontdekken en laten zien zonder het op te dringen. Afijn.


Dan de meta reflectie op de inhoud. Wat kwam naar voren?

Om eerlijk te zijn, ik vind het niet zo helder. Of anders gezegd, ik ga niet naar huis (...) met het gebruikelijke gevoel dat ik bevestiging heb van een aantal trends, en een paar onverwachte pareltjes heb gezien. 

Wat dan wel? Veel inclusiviteit, wat ik ook als twee jaar geleden constateerde. Heel belangrijk en bemoedigend. Ook best veel cannabis-cursussen overigens. En natuurlijk AI. Misschien wel meer AI als manier om meer contact te leggen tussen mens en machine. En dat dat ook nodig is. 

Ik zie wel hints naar het besef dat ons leven niet alleen gemedieerd wordt, maar gefilterd door een intelligente digitale schil die onze perceptie verandert. Zowel in onze sensoren beeld en geluid, maar ook bij de services, tot bij de het fysieke aanraken. Het is ook een belangrijk thema, de synthetische media focussen zich meestal op de buitenkant, de schil, de deep-fakes. Maar andersom is het minstens zo impactvol; niet ons venster op de werkelijkheid wordt aangepast, maar onze sensoren worden continue gefilterd, versterkt, met daarin de mogelijkheid om meteen aanpassingen te doen. Dat blijft een thema waar we zeker de komende jaren mee voortkunnen. En dat dan gaan koppelen aan de ethische vragen, SXSW als ethisch baken.

Tot slot: dank aan Erwin Blom cs voor het organiseren van deze blog, grumpy videos en de borrel. Het heeft erg geholpen meer focus te hebben toch nog een beetje herkenbaar SXSW gevoel te hebben!



Hoe versmelten de Chinese en westerse kijk op design in het tijdperk na HCD?

Door Iskander Smit

Vandaag had ik weer te weinig tijd voor SXSW, maar het lukte toch om een paar presentaties te zien. Met een half oog zoals die van Pete Buttigieg (transportminister, hij pleit voor een omdraaien van auto naar mens, “the roads should be on a diet”, minder asfalt), en design legend Bruce Mau (put life, not humans at the center).

In avond (nacht) nog twee presentaties van eerder in de week teruggekeken. Na het noemen van 'grumpy old man' Michiel Buitelaar (zie video) keek ik naar een presentatie over tech, culture, and UX in China, een solo presentatie van Jessica Shen (jessicashen.com). Een Amerikaanse met Chinese roots die een jaar in Shanghai werkte. Ze geeft een mooi inzicht in de verschillen tussen de Amerikaanse (westerse) en Chinese design-cultuur, gerelateerd aan de maatschappelijke verschillen. Het is niet per se nieuw, ik ken de super-apps, maar is echter wel mooi als context van mijn eigen ervaringen met Chinese afstudeerders die ik begeleid op de TU Delft. 

Ze vertelt het verhaal in drie elementen die verschillen: Mindset, Value, en Perception.


In de mindset gaat het over collectivist (vs individualism hier). Je bent deel van het collectief, en dat geldt ook in relatie tot een bedrijf. En tot de overheid, de afweging tussen surveillance en safety. Maar ook het gevolg dat mensen zich gedeisd houden, niet willen opvallen. 

De value gaat over application, het toepasbaar maken als onderdeel van een bestaand systeem. All-in-one-functionality is daarin uitgangspunt. Dat komt niet alleen terug in de super-apps, maar ook in het brede aanbod ban bv Xiaomi die elk connected product dat je kunt bedenken aanbiedt en ook koppelt. 
En de snelheid waarmee mensen zich aanpassen aan veranderingen, zoals bijv Covid. 

Het derde element is perception met als onderscheidend karakter de focus op de high context. Iets wat zich vertaalt naar het letterlijk het direct plaatsen in de context, geen hiërarchisch meenemen stap voor stap, maar direct alles tonen. Ze karakteriseert het met het benoemen dat “white space is wasted space”, maar het is ook vooral interessant hoe ze beschrijft dat een Chinese gebruiker van Google niet naar de search box zal zoeken, maar eerst de context eromheen afgraast.

Het was goed verteld met aansprekende voorbeelden. Ze eindigt met een blik in de toekomst. Dingen zijn aan het veranderen. Er wordt wel degelijk naar het westen gekeken, maar ze willen af van het copycat-idee. UX als discipline is relatief nieuw. In het grote plan Made in China 2025 gaan ze naar een hoger tech level, is het idee. Autonomous driving, smart city, computer vision etc, zijn allemaal gekoppeld aan bedrijven om ontwikkeling op te maken. 
Ze ziet daarbij dat China inmiddels ook andersom een inspiratie wordt. Het blijft wel duidelijk dat er verschillen zijn en blijven. 

Een tweede presentatie die ik zag was van Jess Holbrook, PAIR lead bij Google. PAIR staat voor People+AI Research. https://pair.withgoogle.com
Zijn claim is dat HCD (Human Centered Design) goed is geweest voor het verschuiven van de focus van dingen en technologie naar mensen. Maar dat er nu ook wat mist, dat er ook problemen zijn ontstaan door focus op frictionless (ontkoppeling van realiteit), aestetics verbloemen de waarde en de focus op conflict in de aandachtsmaatschappij.
Het moet meer gaan om systems. En systems of systems. Hoe ontwerp je optimaal voor systeemverandering?


Het is het eerste principe van het drieluik dat ook hij gebruikt als presentatie framework. De andere zijn lateraal ipv lineair denken (inclusief Heidegger referentie) en het combineren van fact en fiction. Ze gebruiken “pocket futures”, een ander frame voor speculative design. Hij pleit ervoor om red teams te introduceren die de negatieve consequenties van je designwerk onderzoeken (als je daar het budget voor hebt). De Black Mirror referentie wordt genoemd.
Een interessant project is simulating intelligence dat ze hebben opgezet, en de teaching machine. Die heb ik eerder voorbij zien komen. https://design.google/library/simulating-intelligence/

Het is een alles bij elkaar een strak verhaal met idem slides. Maar ik miste wel een beetje de conclusies, ik had gehoopt op meer inzichten wat dat betekent voor de relatie People+AI zoals ze dat zien bij Google. Om nog een keer een referentie te maken naar het onderzoek bij TU Delft: ook daar is het besef dat er een volgende stap is. Leidraad is dat we niet meer voor functionaliteit ontwerpen maar voor ‘agency’ (woord dat ik altijd lastig vindt om te vertalen; zeggenschap?). Maar goed, dat is ook heel pril (https://www.dcode-network.eu), dus volgend jaar wellicht meer?

Het is wel interessant de twee verhalen te vergelijken. Is het verhaal van Jess een weergave van de westerse benadering van design en hoe zou zich dat vertalen naar de culturele verschillen genoemd door Jessica. Het is te kort door de bocht om te zeggen dat de system-focus te verbinden is met high context en collectivism met lateral thinking. Zijn fact en fiction het toepassen van de Made for 2025 in praktijk gebracht? Het is inderdaad te simpel, maar het voelt wel dat er wederzijds van de culturele insteek geleerd kan worden…

Amy Webb: You of Things en Mixed Media zorgen voor The New World Disorder

Door Iskander Smit

De kop is eraf. Ik heb nog een paar sessies op de lijst van vandaag die ik nog niet heb bekeken, en een sessie ‘live’ gezien. Ik weet nog niet wat ik van deze opzet vind en of het goed als SXSW voelt. Een ding wat wel een traditie is: de jaarlijkse trend-update van Amy Webb. Dat is altijd interessant. Ze gelooft erin om het open source te delen; alle rapporten staan online, inclusief de korte versie van 50 min die ze net in de live-stream heeft gepresenteerd.

Ik deel hier een hele korte weergave. 

Na een beschouwing op het bijzondere tijdsgewricht wat voor trendforecasters uiteraard extra disruptief was; opeens zijn dingen die lange tijd zouden duren in een jaar aan de hand, en andere voorspellingen zijn irrelevant. 
Maar je kunt er ook van leren en meenemen. 

Ze heeft de vele trendrapporten (themas) samengevat in 3 clusters. Daarin zit veel herkenbaars. Het is mooi te zien hoe de ontwikkelingen ook worden doorgezet. Te liet ook een slide zien van haar trendpresentatie uit 2018 op SXSW die ik me kan herinneren. Ik heb mn blog van toen nog even opgezocht: “the disappearing of the smartphone in an age of talking things and smart devices, the human body as interface and augmented and mixed realities”

Eigenlijk zit dat er nog steeds in dit jaar.
Het eerste cluster benoemd ze als de You of Things, als variatie op Internet of Things. 
Things becoming smart, Things talk to each other over networks. Het is herkenbaar, want sluit aan bij het onderzoek dat we in Delft doen met citiesofthings.nl 
Ze illustreert het onder andere met een mooie Nederlandse startup Somnox, de slaaprobot, het kussen dat met je meeademt, ontwikkelt bij YesDelft en gestaag aan het groeien. 

Het biedt interessante mogelijkheden, maar ze vindt dat je ook vooral moet kijken welke vragen naar boven komen. Raken we onze zelfbeschikking niet kwijt?

Het tweede cluster gaat over mixed realities. Ze beschrijft het aan de hand van assistive reality en diminished reality. Het levert een beeld op van technologie die onze realiteit versterkt en bijstaat, maar ook een filter legt tussen ons en de realiteit. Helemaal eens, het is wat ik altijd mooi geillustreerd zie met de manier waarop we tegenwoordig omgaan met koptelefoons. Via noise cancellation sluiten we ons af en met transparency mode denken we weer contact te maken met de omgeving, maar eigenlijk is dat gefilterd dus. Nu nog onschuldig, maar alle voorbeelden van synthetic media laten zien dat werkelijkheid en realiteit niet alleen mixen maar ook vermengen.

Het laatste cluster dat Amy behandelt is ‘The New World Disorder’. Wie zijn de instituties die de maatschappelijke regels maken? Niet meer de regeringen per se, eerder de big tech. 
En we zien nieuwe vormen van activisme; hacktivism. We moeten Cloud Neutrality bewaken.
Tot aan DNA toe, met als voorbeeld het rNA bij het vaccin, de manier waarop het is georganiseerd verandert sterk. 
“YoT en Mixed Reality shifted the power balance during Covid”

Amy sluit af met twee scenarios. Een zorgelijke, Catastrophic Year 2036, waarin history autocorrected is. 
En een optimistisch Transformation Year 2021, waarin we ons committeren aan het besef dat we veranderingen moeten gebruiken om de goede transformatie te maken.

Wil je er meer over weten, kijk vooral op de website van The Future Today Institute via http://futuretodayinstitute.com/trends/

Ik hoop de komende dagen nog wat sessies bij te wonen waar mee deze trends extra context kijken, dat is wat ik het meest interessant vindt van SXSW, het combineren van de weak en strong signals om in de geest van Amy Webb te blijven!