Door Marianne van Leeuwen
Het programma voor vandaag was iets minder hysterisch vol, dus ik kon ook wat rondstruinen. Zo kwam ik terecht bij dit panel over de documentaire Into dust: what happens when our taps run dry? Ik wilde even vluchtig kijken, maar het was een geweldige paneldiscussie, dus ik ben blijven hangen en ik heb weer veel geleerd.
De documentaire was de aanleiding om het te hebben over de wereldwijde watercrisis, waar we eigenlijk al middenin zitten, ook al beseffen veel mensen dit niet. Een paar weetjes:
- 1 op de 3 mensen ter wereld heeft geen toegang tot drinkwater
- 2 van de 5 mensen wereldwijd hebben niet eens water om hun handen goed te wassen
- 3.2 miljard mensen wonen in landbouwgebieden met extreme watertekorten
- elke dag stervan 700 kinderen jonger dan 5 jaar aan verontreinigd drinkwater
Onder invloed van de klimaatcrisis veranderen waterpatronen; regenbuien worden korter en extremer en periodes van droogte zijn langer. Hier in Nederland merken we al dat de natuur daar last van heeft. Maar in andere gebieden zijn de gevolgen nu al veel extremer, zo erg dat landbouw het op veel plekken al heel moeilijk heeft. We staan aan de vooravond van een grote voedselcrisis
Water wordt ook wel de nieuwe olie genoemd en je ziet nu al dat schaarste grote conflicten kan veroorzaken. En honger, ongelijkheid en politieke instabiliteit. Zoals bij alle problemen rondom klimaatverandering worden arme mensen het hardst getroffen - en merken zij ook nu al de gevolgen.
De documentaire laat de uitwerking van de watercrisis zien in Karachi, waar bewoners water moeten kopen. Het armere deel van de bevolking is daar tot 50% van hun inkomen aan kwijt, terwijl ze maar eens in de 20 dagen vers water krijgen. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Perween Rahman, een Pakistaanse activiste die streed tegen waterdiefstal in Karachi. Daar blijkt (what's new) een hele maffia achter te zitten - en Perween werd dan ook, net als zovele activisten, vermoord. Haar zus zet de strijd voort en zij zat ook in de call. Zij legt uit hoe het werkt: de watermaffia tapt het water af, om het vervolgens aan de burgers te verkopen.
Het deed me denken aan de documentaire Powerless, waarin je ziet wat een zooitje het is met elektriciteit in de Indiase stad Kanpur. Of de geweldige podcast serie Never expect power always over een nog groter zooitje in Nigeria. Oude systemen die niet werken en die je zou willen vervangen door duurzame oplossingen, die meteen ook toegankelijk zijn voor de hele bevolking. Dat geeft hoop. Want slechter dan nu kan eigenlijk niet. Ook hier trouwens. Ik leerde in deze sessie dat in veel gevallen 60 tot 70% van het drinkwater weglekt voordat het überhaupt uit de kraan loopt. Terwijl het natuurlijk wel allemaal CO2 kost om het op te pompen en te verplaatsen.
Filteren van water wordt extreem belangrijk. Toevallig hoorde ik gisteren over een mooie startup op dat gebied: Source, waarmee je drinkwater uit zonlicht en lucht kan maken. Hard nodig, want de sessie werd afgesloten met de woorden: "The water crisis is already many people's day to day problem. And it will be everybody's problem. We may still have some time to limit the damage'. Poeh.
Paar mooie beelden uit de docu:
